domingo, 24 de abril de 2011

Un poema de José Saramago

Un poema de José Saramago y mi traducción casi libre.


Na ilha por vezes habitada do que somos,
há noites, manhãs e madrugadas
em que não precisamos de morrer.
Então sabemos tudo do que foi e será.
O mundo aparece explicado definitivamente
e entra em nós uma grande serenidade,
e dizem-se as palavras que a significam.
Levantamos um punhado de terra
e apertamo-la nas mãos. Com doçura.
Aí se contém toda a verdade suportável:
o contorno, a vontade e os limites.
Podemos então dizer que somos livres,
com a paz e o sorriso de quem se reconhece
e viajou à roda do mundo infatigável,
porque mordeu a alma até aos ossos dela.
Libertemos devagar a terra
onde acontecem milagres como a água, a pedra e a raiz.
Cada um de nós é por enquanto a vida.
Isso nos baste.

José Saramago

Na ilha por vezes habitada, "Provavelmente alegria"


En la isla a veces habitada de lo que somos
hay noches, mañanas y madrugadas
en que no precisamos morir.
Entonces sabemos todo lo que fue y será.
El mundo se nos aparece explicado definitivamente.
Penetra en nosotros la serenidad inmensa
y se pronuncian las palabras que significan.
Levantamos un puñado de tierra
y la estrechamos con dulzura.

Allí está toda la verdad soportable,
el contorno, la voluntad y los límites.
Podemos en ese momento decir que somos libres
con la paz y la sonrisa de quien se reconoce
viajero, alrededor del mundo, infatigable,
que mordió el alma hasta los huesos.
Liberemos la tierra donde ocurren milagros
como el agua, la piedra y la raíz.
Cada uno de nosotros es todavía la vida.
Eso nos baste.

(Traducción un " pouco livre"
de En la Isla a veces habitada, Probablemente alegría)

Es como una meditación zen.

No hay comentarios:

Publicar un comentario